فقط ابرهای خاکستری باعث دلتنگی نیستند

برایش دو قواره پارچه خریده بودم که بدوزد .. مدتی فاصله شد یا خیاط نبود که تحویل بدهد یا او فرصت نمی کرد که برود تحویل بگیرد . این مدتی که می گویم یعنی از یک بهار تا یک پائیز که خودش عمری ست از رستن تا فرو ریختن . بیرون باران بی وقفه می بارید و هوا خاکستری ِ محض و ابر آلود بود . دو تاعکس روی صفحه ی تلفن با سرعت پائین شروع کردند به باز شدن . رسیده بودم وسط خیابان که عکس ها باز شدند .. توی عکس اول در آستانه ی دری ایستاده بود و در عکس دوم از دری که کنارش ایستاده بود داخل اتاق رفته بود ، دستش را زده بود به کمرش و رو به رو را نگاه می کرد . عکس ها را ذخیره کردم و گذشت .غروبی بود که خواستم دوباره ببینمشان . در گالری چهار عکس دیده می شد . پشت سر هم نگاهشان کردم به هوایی که شاید از اول چهارتا بوده اند و من دقت نکرده ام . اما فهمیدم آن موقع متوجه نشده ام و دوبار ذخیره شان کرده ام . سریع و پشت سر هم نگاه کردن عکس ها به او حرکت داد . می رفت می ایستاد کنار در و دوباره از در می آمد داخل اتاق دستش را می زد به کمرش و به رو به رو نگاه می کرد . این طور وقتها فقط گریه از آدمیزاد ِ دلتنگ ساخته است . مگر سنگ باشی و دلت تنگ نشود برای راه رفتن و نگاه کردنِ  کسی که انگار قرن هاست او را ندیده ای .