بوفِ بینا صادق هدایت

دریغا که بار دگر شام شد

سراپای گیتی سیه‌فام شد

همه خلق را گاهِ آرام شد

بجز من که درد و غمم شد فزون

جهان را نباشد خوشی در مزاج 

به جز مرگ نَبْوَد غمم را علاج 

ولیکن در آن گوشه در پای کاج 

چکیده ست بر خاک"  سه قطره خون"

امروز دوباره دم غروب دو گربه زیر باران سیل آسا در پناه دیواری که پله های اضطراری ر‌وبه رو به آن چسبیده اند مشغول عشقبازی با ناله های بلند خراشیده بودند .بی اختیار  یاد "سه قطره خون هدایت"  یاد این تصنیفی که در آن داستان توسط"  عباس "خوانده می شود افتادم . هوا تاریک تر شد و باران شدیدتر  یکهو ساکت شدند  انگار  دوباره " سیاوش "شش لولش را برداشته بود و از پنجره شلیک کرده بود به جفت گربه گل باقالی اش"  نازی " بعد نازی تا همین حالا که دارم می نویسم متصل ناله کرد و ناله کرد . هندزفری چپاندم توی گوش هام اما باز هم صدایش را می شنیدم . پا شدم رفتم روی مبل سالن دراز کشیدم . حال " میرزا احمد خان" را داشتم در آن تیمارستان با دیوارهای آبی و تا کمرکش کبود ‌. هنوز دارد باران می بارد و صدای ناله ی همان گربه می آید .برمی گردم به اتاقم دراز می کشم روی تخت ، سردم است ، در تلگرام دنبال چیزی می گردم، ناخودآگاه چشمم می افتد به این تیتر در یک کانال : ۱۹ فروردین سالمرگ صادق هدایت . از غروب خط به خط سه قطره خون در ذهنم تداعی می شده از غروب سه قطره ی خون پای کاجی که در سینه دارم ریخته شده است از غروب صدای گربه ها امانم را بریده و تو نگو که مثل امروز روزی صادق خودش را خلاص کرده از شر زندگی و من انقدر این روزها ناخوشم که بر خلاف سال های گذشته تاریخ تقویمی اش را به یاد نداشتم اما با فحوای تلخ داستان سورئالیستی اش در واقعیت زندگی در حال دست و پنجه نرم کردنم. اگر اینجا امکان پخش صوت می داشت حتما صدای باران و بقول هدایت صدای مرنو مرنوی گربه را برایتان می گذاشتم و می نوشتم وقتی رخساره درباره ی میرزا احمد خان گفت که این دیوانه است و بعد که کمی دور شدند با سیاوش همدیگر را بوسیدند و میرزا احمد خان این صحنه را دید چه حالی شد . مثل میرزا احمد خان کاغذ و قلم می خواهم و بقول او از میان خطوط درهم و بر همی که کشیده ام فقط یک جمله خوانده می شود : سه قطره خون