هم سرگذشت
آسمان اردی بهشت، نیمه شب ها توی سر خودش می زند و بارانی ست که اینجا می بارد.دیشب صاعقه ها یکی پس از دیگری فرود می آمدند و شانه ام زیر پتوی پلنگ دار تکان می خورد. آنقدر این ماجرا تکرار شد که نفهمیدم کی خوابم برد. صبح کنار اسپیکرهای از نفس افتاده ی لپتاب و ته مانده ی فنجان های چای ولو شده بر ملحفه بیدار شدم.
یک کنج بالِشم «تغزلی در باران ِ»حسین منزوی بود و یک کنج دیگرش شیشه ی عطر کوچک آن یگانه ترین یار که جا مانده پیشم.چه می شود کرد،رقصی چنان میانه ی میدان هر کس به نحوی ست و رقص محزون میانه ی میدان ما هم چنین است.
از درز پنجره بوی هوای آن روز می آمد،آن روز که میانه ی انجام دادن انبوه کارهایش گفته بود می رود ودوباره برمی گردد که حرف بزنیم که دلتنگی داشت کارد را به قسمت های سخت تری از استخوان مان می سائید.صدایش رفت و نمی دید که من به زمین ها و باغ های توت پشت خانه های منطقه رسیده بودم.زمان گذشت و همان طور که حدس می زدم نتوانست خودش را از لابه لای کارها و آدمها بیرون بکشد.اما آن ساعتی که به انتظار گذشت را چرخ خوردم لابه لای علف ها و کتانی هایم خیس می شد از باران شب گذشته که خاک را زیر و رو کرده بود.خاک را زنده کند تربیت باد بهارِ سعدی یادم می آمد و دلم می خواست خاک سینه ام زنده شود،تربیت پذیر شود اما چطور می شود از این میدان اسب دوانی دشتی معتدل ساخت؟
زمان گذشت و وقتی به خودم آمدم دیدم کنار هر شقایق خود رو نشسته ام فی الفور عکسش را برداشته ام،احوال درخت نوجوان انجیر که پشت به آپارتمان ها ایستاده بود را پرسیده ام و کلی زاغ و زاغچه ها را دید زده ام .آسمان رو به تاریکی می رفت و می ترسیدم بیشتر ول بچرخم در مزرعه ی کوچک آفتابگردان.بسیار بوده که طبیعت برایم مادری کرده در اوقات انتظار ،آن روز هم وقتی چشم به راه در مراوده با آسمان و زمین زیر پایم بودم داشت خانمی می کرد و دست می کشید به سر و یال شرابی روشنم که در نسیم دم غروب ،آشفته تاب می خورد. وقتی می خواستم برگردم یک لحظه ایستادم ،خودم را و راهی که از آن گذشته بودم را ثبت کردم در عکس. یک بار دیگر درخت ها و گیاهانی که نگران رسیدن ساخت و سازها تا زندگی شان هستند را نگاه کردم و رفتم.
اگر تو نبودی من از کجا فهمم می شد این پنبه دانه های معلق در هوای پس از باران با ما هم سرگذشتند ؟
