احمد رضا احمدی می گوید:
مرا نکاوید
مرا بکارید
... من اکنون بذری درستکار گشته ام
مرا بر الوارهای نور ببندید...
من حالا از پسِ هفته ها حمل رنجی عظیم، تحمل زخمی سترگ که تا سالها رد آن بر سینه ام خواهد ماند، از پس هفته ها بی قراری و مدارا و سوختن به همراه شکسته های دلم که زمان می خواهند تا کمی بهبود بیابند از راهی دور از زمین و آسمان و جاده برگشته ام، کوله ام را کناری رها کرده ام بی آنکه دلم بیاید محتویاتش را خالی کنم و خیس و حوله پیچ کناری جمع شده ام در خودم و هی زیر لب می گویم مرا بر الوارهای نور ببندید...
نمی دانید چه ها بر سرم آمد در این هفته های اخیر ولی بدانید من خودم را در این لحظات که قلبم را و خون های یخ زده در دهلیزهایش را مانند درخت شاتوت تکانده ام، مستحق آن می بینم که بر الوارهای نور بسته شوم.اگر بر الوارهای نور بسته شوم می توانم کمی آرام بخوابم می توانم از جا بلند شوم، زانوهای زمین خورده و خراشیده ام را بتکانم و از نو قصد زندگی کنم.
.... هزار بار مُردم هزار بار مرا کُشتی، لمسم کن، بر الوارهای نور مرا ببند تا یک بار زندگی کنم. وقت من برای تولد، برای دوباره زندگی کردن از همه ی مردگان عاشق کمتر است.
