نُتی در گلوی پرنده باشم

برای عرفان

 

از طرف من برای خودت یک چای پر رنگ بریز و به صدای سازت را

در بیاور . مثل کسی که آدمی خواب را بیدار می کند با ملایمت و مهر .

آنقدر زود میان سختی های زندگی مان بزرگ شدی که حالا که دوری فقط

دوست دارم عکس بچه گی هایت را نگاه کنم . راستی چرا دقت نکرده بودم

ببینم غیر از حیوانات کوچک خانه گی از کی بود که دلت برای موسیقی

رفت ؟ حالا فکر می کنم خوب است که رفتی برای دلت نت های تازه بسازی

نه اینکه مثل من پی کلمه ها باشی و آدم های کلمه ساز ! آدم های کلمه باز !

نت ها از کلمه ها مهربان ترند .نگاهشان کن و به پوست شان دست بکش.

مهربان ترند . این را یقین دارم . نت ها حتی بی وفاترین و گریز پاترین شان

مهربان ترند . کلمه مثل مته ای در سنگ ها فرو می رود و شکل همه چیز را

عوض می کند و می تراشد . فکر کن استخوان آدم را شکل اسب می کند و رم

می دهدت در کوه و بیابان . نت ها می گویند بیا ! دامنت را جمع کن و بنشین

و بشنو . یقه ی کتت را صاف می کنند و می توانند پوستت را نوازش کنند

مثل وقتی نامجو از دل سعدی می خواند که این عمر طی نمودیم اندر امیدواری

اندر امیدواری ... و تازه فهمم می شود که این کلمه ی امید چیست . آنی که 

نوشتم نبود آنی ست که می شنوم . امید روی کاغذ که می آید رنگ می بازد . 

برایخودت چای پر رنگ بریز و سازت را بگو کلمه ای را از من به نتی شبیه

پرنده بدل کند . من اینجا سخت دلتنگم و دلم آواز دشتی می خواهد .