خواب درخت های سازگار

دنبال شال گردن سیاهم می گشتم لای لباس های تا شده و بی تا .

 پیدا نمی شد . بیرون باد بود و ریزه های باران . کتابی را از زیر بالشم 

بیرون آوردم که با عجله در کیف شلوغم بگذارم و بروم بی شال . یکهو

 دستم به جسمی نرم خورد بدن آدم برفی عروسکی را بین دیوار و لبه 

ی تخت پیدا کردم .دخترکم آن را لای شال سیاه من پیچیده بود. آن

 حجم آبی و سفید را با دو چشم تیله ای غمگین . یک جوری کز کرده 

بود گوشه ی دیوار که واقعاحس کردم سردش است . باید زودتر پرده را 

از اتوشویی بگیرم تا باد از درزهای موزی پنجره کمتر به اتاقم رخنه کند . 

باید بیشتر مواظب آدم برفی باشم . باید مسیرهای طولانی تری را 

برای پیاده روی با فکرهایم با شکسته گی های قلبم پیدا کنم . باید 

مثل درخت سازگار باشم با سکوت.

آدم برفی خواب بود و گرمایی در شال من برای آب شدنش نبود .

 این شال ها هیچ کدام گرم نیستند سرمای این زمستان استخوان 

مرا سوزاند . اندوه این زمستان پر از تنهایی و بیماری یک خواب 

زمستانی می خواست . بخوابی و فصلی دیگر بیدار شوی که یخ ها 

و سنگ های سرد تمام شده باشند . آدم برفی را از لای شال کاموایی 

بیرون نیاوردم گذاشتم بخوابد و تنها باشد در تختی که پر از کتاب و 

مجله های نخوانده ی داستان است .تمام شب کنارم بوده و نمی دانستم .