گیاهی بودم در دامنه ای کم شیب

در همسایه گی ام یک عطاری تمیز و خوش بو ست . هر وقت سرم سنگین از

درد است هر وقت مشام جانم از بوی خاکستر لبریز است خودم را میان قوطی های

پر از گل و ریشه و دانه اش می بینم . عطار ، مرد جوان مومنی ست که دقیق است

و آرام . با احتیاط و احترام با گلها و دانه ها و ریشه ها برخورد می کند . از نگاه

کردن به زن ها پرهیز دارد .هر زنی که پا به قلمروی کوچک پر گلش می گذارد

سرش را بلند نمی کند . نگاهش به گلهایی ست که می سابد . به عناب ها و آویشن ها

به گلهای بنفش ختمی . برای سرفه های بی امانم برای تبی که از درون بی بنیه ام کرده

بود گلهای زرد و بنفش  و برگچه های سبز را توی پاکتی کوچک ریخت . بعد با خطی

خوش نوشت که با این گلها چه کنم . زمان ها و مقدارها را نوشت . هیچ وقت پول زیادی

نمی گیرد . با خودم فکر می کنم برکت پولی که از خوشبوترین عطرهای کوهی به خانه

می برد چقدر می تواند زیاد باشد و سبک . به او گفتم اگر وقف بچه های این شهر نبودم

حتما عطاری کوچکی داشتم که قلمروی وسیعم بود . لبخند زد و گفت بله داشتن عطاری

خیلی خوب است . باید بلد ِ این کار باشی . ما شغل آبا اجدادی مان همین است . بعد 

روغن بادام را در شیشه ای کوچک ریخت و درش را محکم کرد . 

 آه ! اگر پیشه ی  من گلها بودند دشتی که در شیشه ها گنجانده بودمرا هیچ کس

 نمی توانست از من بدزدد . کاش گیاهی داشتی برای فراموشی  ای مرد عطار !

اما تو با گیاهانی آشنایی که حافظه را قوی می کنند . آیا گیاه فراموشی را باید از کدام

کوه پیدا کرد ؟ آیا چوب های دارچین آیا  دانه های " به " می توانند حواسم را پرت کنند ؟

کاش دستی برایم گل گاو زبان دم کند . حالم حال درختی ست که اره شده و در نیسانی

بی رحم به سمتی نامعلوم می رود . نمی خواهم میز باشم یا صندلی ! نمی خواهم

دری باشم که هرگز باز نمی کنی .