آی عشق ... آی عشق ... چهر ه ی آبی ات پیدا نیست

قرار است دندان عقلم را بکشم ! بارها در زندگی عقلم را دور انداخته ام مثل یک دندان که با اضافه شدنش 

جای دندان های دیگر را تنگ می کند و استخوان فکت را فشار می دهد . وقتی با دلم رفتم به خاکستر نشستم

 وقتی با عقل قرار بود بروم نرفتم ! خشکم زد .دست و پایم سنگ شد و نشستم . همه ی این سال ها همین بوده .

حرف های عقل را قبول داشتم اما آن حرف ها قدو قواره ی دلم نبودند . حالا دیگر دلی نمانده و غارت ها پایان گرفته .

مثل نیشابور ِ  خاکستر شده ام بعداز آتشی که مغول ها به پا کردند .حالا همان عقل ِ سر طاقچه ای دارد حکم

می کند : تحمل درد دندان اضافه درست نیست . وقت می گیرد از دندان پزشک که دوستی ست قدیمی و نو رانی

 و مهر ،می روم تا دندان اضافه را از جا بیرون بیاورم .

راستی جای دلم کجا بود ؟ چطور بیرون کشیده شد با آنهمه ریشه ؟ مثل شمعدانی ریشه های نازک و بلند داشتم .

 گلدان که افتاد و شکست ریشه هایم بیرون زدند . از میان خاک ها پیدایم از میان تکه های سفالی گلدان . دارم با

خودم فکر می کنم  آیا عقل دار شده ام که درباره ی عقل فکر می کنم ؟ دستم را در خون لخته شد ه ی دلم فرو می

 برم می بینم عشق ندار شده ام که یادم می آید باید فکر کنم ! صدای استاد سپید مویم را به خاطر می آورم که

 می خواند : عاقل به میان راه تا پل می جست / دیوانه برهنه پای از آب گذشت . می خواهم باز  بتوانم برهنه پای

 از آب بگذرم دلم می خواهد وقت دندان عقل کشی ! را کنسل کنم بروم بالای کوه بنشینم و از آنجا چرخ و فلک بزرگ

پارک را نگاه کنم که می چرخد ... می چرخد ... مثل روزگار و آدم ها را از آن بالاپایین می آورد از بلندای عشق به زمین

 بر می گرداند و زنجیر جلوی کابین را باز می کنند و می گویند بفرما پیاده شو ! با عقلت راه خانه را پیدا کن . با رمه ها

برگرد به مسیری که می شناسی . حق نداری بروی از لبه ی دره آویزان شوی به خاطر بوئیدن گلی که سُکر عجیبش

دلت را در حریر می پیچد . امشب به تنهایی باید برای کشیدن دندان اضافه ی عقل بروم هیچ کس با من نیست 

اما وقت بیرون کشیدن دلم چشم های زیادی داشتند تماشا می کردند . یادم نمی رود . یادم نرفته است . 

راستی یاد را چطورباید بیرون کشید ؟ جای یاد در جان آدمیزاد کجاست ؟