یکی این چهل دقیقه را هم از من بگیرد !

یاد گرفته ام اول صبح  روزهایی که شیفت عصر هستم را بعد از فرستادن

بچه به مدرسه ، بعد از شستن ظرف های شتابزده ی صبحانه ، بعد از برگرداندن

اتوی نیمه داغ به سرجایش ، بردارم برای خودم . از مواجه با خودم در خلوت

می ترسم اما دنبال خودم می گردم . چهل دقیقه فرصت دارم یا باید داستان کوتاه

بخوانم ، یا باید شعری ناتمام را تمام کنم ، یا باید سرم را بگذارم روی میز و

صدایی که همچنان محبوب ترین صدای دنیاست برایم را از اسپیکرها گوش کنم

و در حالتی نیمه هشیار برای قلوه سنگی که در سینه ام ترک بر می دارد گریه

کنم . چهل دقیقه فرصت دارم با خودم باشم . اگر تلفن های بی مورد بگذارند

اگر صدای بهم خوردن در قابلمه ی برنج بگذارد اگر مامور گاز و برق زنگ

را تا جایی که جا دارد فشار ندهند ! از خودم سوال می کنم برای بار میلیاردم!

 سوال می کنم . یک چیزی هست که هی ازخودم درباره اش سوال می کنم و

می دانم جوابی ندارم اما مثل لعنتی ها باز سوال می کنم . اگر این چهل دقیقه

هم در دو روز از هفته نباشد من باز دارم سوال می کنم در همه ی لحظه ها

حتی وقتی مشغول درس دادنم دارم از خودم سوال می کنم حتی وقتی خوابم

دارم سوال می کنم . سوال ، آن سوال سخت را در همه حال از خودم می پرسم

و توان خلاص کردن خودم را ندارم خودم را می گذارم سینه ی دیوار و

 می خواهم با آخرین گلوله کارش را تمام کنم اما او به هیات زنی دل شکسته

بلند می شود با دامن کشیده ی سیاه می رود توی آشپزخانه دستگیره های

لب سوخته را برمی دارد و حجمی داغ را در سبد آبکش خالی می کند . میان بخارها

می ایستد و سوال می کند از خودش که ته دیگ سیب زمینی باشد یا زعفرانی ؟

گاهی حتی جواب همین سوال مسخره ی تکراری را هم نمی داند . اساسا وقتی

جواب مهم ترین سوال زندگی ات را ندانی  انگار جواب هیچ چیز را نمی دانی ! 

هیچ چیز را ...