" ای هفت ساله گی ای لحظه ی شگفت عزیمت ! "

این  روزها هنوز دلم می خواهد از دخترکم صبا بنویسم . نه به خاطر عاطفه ی مادری

نه به خاطر آنکه ذوق مرگی های مادرانه دارم از دیدن کارهای بچه ام مثل هر مادر

دیگری . بلکه به این خاطر که دلم می خواهد از کودکی بنویسم . دلم می خواهد کودکی

را تماشا کنم و حسرتهای شیرینی داشته باشم که از حسرتهای تلخ  سی و چند ساله گی از 

حملحسرت های جانکاه عاشق پیشگی هایم در بیست ساله گی تفاوت دارد . سرزنش و

دشنامی در پی ندارد از خودم به خودم . تنها زیباست و جدا کننده ی از زمان و زمین .

هنوز گوشت کوب را می آورد و می برد از کنار قلکش به کابینت ! هنوز شک و تردید

را تجربه می کند و هر روز پانصد تومانی ها باقی مانده از خرید نان را می اندازد

توی همان قلکی که سرنوشتش به دست های کوچک او و لحظه ی تصمیم بستگی دارد .

امشب اذان مغرب که از پنجره ریخت توی آشپزخانه خوردن شوکولاتی که دستش بود را

رها کرد ،بدو رفت سمت اتاقش و با چادر سفیدی که دو سال پیش با آن به حج آمده بود

برگشت . با هیجان ، من را از کنار سینک ظرفشویی کنار زد و چارپایه را کشان کشان

آورد تا وضو بگیرد . خودش را خیس و خوشحال کرد . ناخن های کوچک لاک زده اش

را مسح کشید و رفت و نمازش را خواند . منتظر بود چیزی بگویم بعد از اینکه برای

کمر دردم دعا کرد و تسبیح نارنجی را بقول خودش سه دور با " الله اکبر " چرخاند .

فقط نگاهش کردم و گفتم : وقتی تو با خدا حرف می زنی فرشته ها می یان توی خونه .

خندید و رفت پی مشق هایش .کاش من هم می توانستم فکر کنم اگر پنجره ی آشپزخانه را

 ببندم می توانم چند فرشته داشته باشم توی خانه که این همه غمگین و کوچک است در نظرم.

 حسرت اولین حرف زدن ها با خدا در من زنده شده .

حسرت شیرین اولین بخشایش ها . حسرت اینکه ندانم بعد از مرگ کجا می رویم .

حسرت اینکه دائم حس کنم خدا مواظب من است و ندانم من کی ام وسط این همه آدم

و فکر کنم خدا خصوصی ترین کس من است و فقط مال من است . چقدر این خودخواهی

شیرین است از روزی که با همه کس قسمتت کردم هر لحظه برای داشتنت برای حس

کردنت از بین آدم ها و اشیا و طبیعت بالا آمدم به آب و آتش زدم تا خصوصی ترین کس

من باشی . آدم های عزیزم  را ، محبوبم را ، به اندازه ی کافی با همه کس قسمت کردم

آنقدر که تمام شد و از دلم در حال پر کشیدن است حالا لا اقل ای خدای بزرگ

که رحمان و رحیمی هنوز در نماز صبا ،تو خصوصی ترین کس من باش . مال همه

باش باشد اما برای من هم باش . هنوز مواظب من باش و چشمت را به روی تاریکی هایم

ببند و فرصت بده تا جبران کنم همه ی آنچه هراس جبران ناپذیر بودنش رنج شبان و روزان

من است . اگر سینه ام را مطابق خواستت از غیر تو خالی کنم به من بر می گردی ؟

مدتهاست فکر نمی کنم تنها منم که باید به تو برگشته تر باشم ، تو نیز بیا آن قدمی را

که مومن ها می گویند اگر تو یک قدم بروی خدا چقدر بود ؟ صد قدم ؟ ده قدم ؟

نمی دانم نیم قدم حتی ! به سمت من بردار. بگذار روی ماه خداوندت را ببوسم 

ای آنکه حسرت تصاحب ذره ای از نور تو قلبم را پاپی کودکی کرده در این خانه .

می شود جوری به سینه ام خطور کنی که بدانم هنوز دوستم داری ؟می شود آیا

سبکم کنی از این اندوه چنبره انداخته برجانم ؟ می خواهم تصمیم بگیرم که آخرین

تکه های سفالم را بشکنم تردیدها در سی ساله گی به شیرینی هفت ساله گی نیستند .

می توانی مرا از این بقول شهریار :

 "یار جفا کرده ی پیوند بریده  " مثل بند ناف جنینی قیچی کنی و به خود آسمانی ات سنجاق کنی ؟

تو می توانی اما منظورم این است که مرا بر این فائق آمدن بر بی قراری توانا

کن . مرا بر تاب آوردن دلتنگی توانا کن .مرا توانا کن مثل سال ها پیش  تا صفت تو را بر دوش بکشم

 نه این کوله بار سنگین حرمان را .

حمل این عشق ها و فقدان ها و هم چنان تعلقات فجیع ! از من پیرزنی هفتاد ساله ساخته با زانوانی

لرزان و کم قوت و جانی نصفه و نیمه که بین خانه و درمانگاه در رفت و آمد است. مرا از این دنیا دور کن .

 . دنیای آن طرف ِ این دنیا بخیل و حسود و پر از دشمنی و قضاوت نیست . آنجا که شناسنامه ها و

گذر نامه ها نیستند  تو نام همه ی ما را می دانی و آدم ها دیگر کاره ای نیستند که مجبورمان کنند 

 هر لحظه بین در و دیوارهایی زندگی کنیم که پرواز را از خاطرمان پاک می کند . جبر از ما برداشته می شود . 

دستت را در پاره های قلب محزون و پر جراحتم فرو کن

و "  یا رب این آتش که بر جان من است را سرد کن زان سان که کردی بر خلیل " .