چه خیال ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی

خوابم می آید و تکالیف بسیاری دارم که انجام نداده ام

خوابم می آید و دلم می خواهد زیر لحافی سنگین بخوابم

کنار بخاری های نفتی و ذغالی روستا . مثل آن وقت ها

که می رفتیم سیرزار . بهار می گوید فامیل های شان

از توی باغ پدرش جمع نمی شوند وگرنه دوباره می رفتیم سیرزار .

بیرون، باد در جلگه ی سرسبز می پیچید و من کنار بخاری

می خوابیدم . وقتی دلم از دلتنگی عاصی می شود خوابیدن

بهترین راه فرار است . اما کو خواب ؟ اینجا دائم باید حواسم

به کوک ساعت باشد به بیدار کردن صبا برای مدرسه . باید

به ساعت رسیدنم به کانون فکر کنم به ترافیک های بعد از

تصادف های بزرگراه که مردم فضول با توقف های بی جای شان

ایجاد می کنند . باید بتوانم زودتر بیدار شوم از کابوس های شبانه

ازخواب های بی عمق و نصفه نیمه و مرغ را تفت بدهم آبگوشت

را بار بگذارم و ماکارانی را ریز کنم توی قابلمه های آبی .

شعر گریز پا شده است و تنهایی ام با خودم محدوتر از آنکه

مفید باشد و کارساز دلم . اگر بخوابم اگر در عمق کنار حرارت آتش

بخوابم اگر میان ملحفه های آهار  دار و سفید آن خانه ی روستایی که بوی 

نفتالین می دهد بخوابم و وقتی چشم بازمی کنم تیرهای چوبی سقف را 

ببینم و صدای باد را بشنوم که دور درختها می پیچد و سطل خالی را

می غلتاند ذهنم کمی مرتب می شود . طبیعت ذهنم را مرتب می کند

و سرعت کار کردنم را بالا می برد . از این رخوت ناخوشایند

راضی نیستم از این بی حوصله گی و دلشوره ی کارهای عقب مانده .

می خواهم بروم به بهار بگویم من را به باغ پدری ات ببر .

بیا برویم ازمادر ِ رضا پیرزن باغبانتان نان و سر شیر بگیریم

روی تپه ای بنشینیم و رفت و آمد روستایی ها را نگاه کنیم . موبایلمان

آنتن ندهد و ساق های لرزانم را در آب سرد رودخانه رها کنم 

شعر به سراغم بیاید و با من به شهر برگردد ، دیگر خوابم نیاید .