دل آزرده ی ما را به نسیمی بنواز

وقتی این همه از خودم دور شده ام قبول کردن این که دلخوشی ها یم پروانه های پریده از گلدانند دردناک تر است .

آن شب اما یک صحنه دلخوشی مختصری در دلم چرخید پروانه ای با بال های سبک و مهربان مثل آشنایی که

در خانه اش به میهمانی دعوتم کرده بود . چشمم میان شلوغی رفت و آمد مهمان ها و آن همه سر و صدا ناگهان

به کمد شیشه ای کنج سالنشان افتاد پر بود از شکستنی های ظریف ، بینشان کتابم را دیدم که تکیه داده بود

به ظرف ها و خاطر جمع بود انگار خانه ی اول و آخرش همین جا بوده و هست .

 آشنا مطمئن نبود که من به میهمانی اش می روم پس آن را برای دلخوشی من دست چیننکرده بود وننشانده بود

میان ظرف های مهمش . آشنا کلمات مرا پیش شکستنی ها گذاشته بود نه لابه لای کتابهای دیگرش .

داشتم  شربتم را سر می کشیدم که این صحنه رادیدم  خنکی گوارایی را در اعماق داغدار وجودم احساس کردم

 و شوری اشک قاطی شیرینی شربت سرخ رنگم شد . شادمانی من حتما از بابت کتابم نبود کتابی که شرح سوخته

جانی ام بود و بس و حتی جرئت ورق زدنش را ندارم و مواجه شدن با آن همه خاطره که لابه لای صفحات کاهی اش

هنوز زندگی می کنند  برایم دشوارترین کار دنیاست . خوشحال شدم مثل روزی که دو سه پرنده ی معرق کوچکی که

 به هانیه هدیه داده بودم را در گوشه ای از کابینتش آویخته دیدم .جایی بود پیش چشمش . لابد مرا دیرتر فراموش

 می کنند این آدم ها . دیرتر از آنهایی که ادعای دوست داشتنم را داشتند و پاره های یادم را به بادهای بی برگشت

 سپردند .

دلم گرفته و سعی می کند از این مهربانی های ریز و پر عاطفه برای خودش مرهم بردارد . اینکه تنها باشی و 

تو را به یاد داشته باشند لابد بهتر است از اینکه تنها باشی و بدانی از یادت برده اند .