اگر اشکال نداشته باشد ....

بعد از چند هفته کم محلی مطلق به خودم ، امروز صبح موهایم را روی شانه ی راست بافتم،

رفتم از سر کوچه نان بربری خریدم ، قرص هایم را به ترتیب ساعت خوردم ، نیمرو درست

کردم ، دلم شور کارهای عقب مانده ی واجبم را زد اما گذاشتم کسی از توی اسپیکرها صدایش

را پخش کند توی اتاق . چند صفحه شعر خواندم . فکرهایی به حال شعرهای ناتمام هفته ی پیشم

کردم . زنگ زدم ماشین آمد دنبالم . نمی خواستم توی آفتاب دیوانه ی تیرماه تا آن سر شهر افتان

و خیزان بروم . ماشین روشن نشد و همان دم در خانه خاموش شد . راننده هول شده بود و تند تند

عذر خواهی می کرد عقربه های ساعت دیر شدن کار را نشان می دادند اما به او و خودم گفتم  

اشکال ندارد .نباید نیم ساعت تعادل موقتی ام را به هم می زدم. ماشین دیگری آمد به رئیسم پیام

 دادم که دیرتر می رسم ، او هم خیلی اتفاقی  نوشت اشکالی ندارد ! فکر کردم کاش این که بخش های 

مهمی از زندگی ام نابود شده است اینکه خیلی چیزها دیر بودند اینکه  خیلی چیزها دیر شده اند واینکه 

 وقت برای بعضی چیزها عمرا دست بدهد هم اشکالی نداشت . به عرفان فکر کردم که شکل روزگار سرگشته

 گی ِجوانی من تویچشم هایش غم خانه کرده و مثل همان روزهای من بی حامی و پول و اتاقکی برای کار کردن و

عرق ریزی های روحی چرخ می زند دور خودش و آنقدر خسته و بی حوصله بود که دیشب ساکت بود و بعد از 

مدت ها که از دیدنش می گذشت  برایم تعریف نکردحال و احوالش را . 

راننده رسیده بود به نیمه های بزرگراه کلانتری نه خواب بودم نه بیدار . حالا داشتم به چیزهایی فکر می کردم 

که واقعا اشکال دارد . یکیش همین  به موقع نداشتن کسی که به آدم بگوید اشکالی ندارد . همه چیز درست 

می شود ناراحت نباش تو سعی ات را کردی . تو داری سعی ات را می کنی .

دارم سعی می کنم مثل مورچه ای سمج از دیواری با شیب تند بالا بروم اگر برای بار چندم است

که افتادنم را می بینید لطفا بگویید اشکالی ندارد . می دانم اشکال دارد اما اگر بشنوم اشکالی ندارد

دوباره سعی می کنم . آن وقت هفته ها خودم را نمی گذارم سینه ی دیوار و هفت تیر نمی کشم

به روی خودم . صبحانه می خورم و موهایم را روی شانه ی راست ریز می بافم و به آدم های

بیشتری می گویم اشکالی ندارد .