بزرگ بود و از اهالی امروز بود عالیجناب عباس کیارستمی

دوست داشتن عباس کیارستمی برای من از موجی که پس از مرگش به هوا داری و خاطر خواهی او راه افتاده است آغاز نشده است . من او را از خانه ی دوست کجاست ؟ دوست دارم . از جمع کردن بیت های گلچین شده ی سعدی در کتاب سعدی از دست خویشتن فریادش .از طعم گیلاس و مواجهه ی دیگر گونه اش با مرگ . بیش از همه خانه ی دوست کجاست را عاشقانه دوست داشتم و دارم . عاشق پسرک قصه اش بودم که آن همه برای رساندن دفتر به محمد رضا نعمت زاده، دوستش که به اشتباه دفتر مشق او را برداشته بود و درروستایی دورتر از آ نها زندگی می کرد سختی کشید و معصومانه بر خورد کرد و بزرگ شد و کشف کرد دوستی و مهر را و یکی شدن را . پیدایش که نکرد همه ی مشق های او را هم نوشت و من از دوست او را به خاطر می آورم . شاخه گلی لای دفترچه ی مشق ، تنبیه شدن و توبیخ شدن به خاطر وقت گذاری برای دوست . من از مرگ کیارستمی بیش از آنچه باید غمگین شدم به خاطرکم لطفی اطبایی که کاش مثل خیلی وقت ها خوش فکری می کردند و راهی برای نجاتش از دست نامهربان مرگ پیدا می کردند . اطبا گاهی مرگ را سر می دوانند این بار نشد که بشود و در پاریس که قدردان بوی هنرمند است رفت تا نشان تازه ای ازخانه دوست  پیدا کند .خدایش بیامرزد . او در آن جهان نیز به دنبال کشف زیبایی ها خواهدبود تنها نمی تواند این زیبایی ها را مثل همیشه با همه به اشتراک بگذارد .شاید وقتش رسیده بوده خودش به تنهایی به ملاقات زیبایی ها برود و ما را برای خودش دلتنگ کند . این قانون کشور ماست که هنرمندش با مرگ عزیزتر می شود تا با زندگی اش که هر لحظه دریچه ای می گشاید به معنا به شهودی که تمامی ندارد . متاسفم !