" یادم نمی مونه که فراموشت کنم " (memento)

جایی از قول "اینگرید برگمن " ستاره ی زیبا و هنرمند دهه ی 40 هالیوود (همان الزای عاشق فیلم ستایش برانگیز کازابلانکا که دیوانه وار دوست دارم این فیلم را خاصه به خاطر همفری بوگارتش)خواندم که گفته بود" خوشبختی در داشتن سلامت است و حافظه ی ضعیف ! " این روزها بیشتر از هر وقتی به این دیدگاه مومنم . حتی گاهی داشتن حافظه ی ضعیف را بر سلامتی ارجح می دانم ! به نظرم این که یادت نیاید مشخصا کجایت درد می کند یا نام بیماری ات چیست یا چه شد که همه چیزت را از دست دادی بهتر است تا این که کمابیش با حافظه ای کم رنگ خیلی  چیزها که نباید را هنوز یادت باشد و به اندازه ای سلامت باشی که با خودخوری کردن و فکر و ذکرهای دور و دراز به دل راه دادن همانحافظه ی نیم بند را هم از غصه از کف بدهی و ناسالم کنی !ضعیف بودن با ناسالم بودن فرق می کند .  شاید داشتن سلامتی وقتی چیزی یادت نیست مثل کار خوبی ست که انجامش نمی دهی چون دلیلی نمی بینی که انجامش بدهی ولی از آن طرف هم حافظه ای که سلامتی و درخشندگی اش  را از دست می دهد مثل زنی ست که زیبایی اش را به تاراج برده باشند و در خیابانی کوچک به نقطه ای نامعلوم زل می زند که معلوم نیست کجاست معلوم نیست کیست ... این بسیار غم انگیز و طاقت فرساست ... نیست ؟