ما را به سخت جانی ِخود این گمان نبود !(شهریار)

یه وقت هست سرطان می گیره شیمی درمانیش می کنن پرتو درمانیش می کنن دخیلش می کنن به پنجره فولاد به گنده تر از پنجره فولاد به پنجره ی خونه شخص خدا و خوب می شه . یه وقت هست ام اس می گیره می ره گروه درمانی انجمن ام اس داران! قرصاشو می خوره خوب می شه مهار می شه دردش ترسش مرگش ! یه وقت هست تصادف می کنه نخاعش قطع می شه با امید و روان درمانی و حرفای زندگی قشنگ است خوب می شه زخمش قلبش مرگ تدریجیش و شروع می کنه با دهان نقاشی کردن مثلا مثل دوستم سمانه . آدمیزاده دیگه برا هر دردش درمونی هست .خوب می شه .اما یه وقت هست " تنهایی" می گیره . می میره! خوب نمی شه !هیچ وقت خوب نمی شه ! حتی وقتی اراده می کنه باز یه گرفت و گیرایی هست. اون که کلا تنهاست آدمیزاد نیست .برا همینه مادر بزرگا می گن تنهایی فقط برا خدا خوبه . چیزی که برا خدا خوبه که برا آدمیزاد خوب نیست قربون شکلتون برم .چیزی هم که برا آدمیزاد خوبه متقابلا برا خدا خوب نیست ! ما خیلی هم که صمیمی باشیم با خدا تهش فرق داریم با هم هر چقدر از صفاتش به ما داده باشه تهش ما یا آدمیم یا غیر آدم یا یه یارویی که خیلی با اون فرق داریم .پس اون مدل تنهاییش برا خودش خوبه نه واسه یه یاروهایی روی زمین . می دونین چیه؟ اونی که خیلی تنهاست مثل اونیه که ام اس داشته از وسط اتوبان رد می شده تصادف کرده قطع نخاع شده بعد کم کم سرطان گرفته خب معلومه که خوب نمی شه . حالا هی ببرینش گروه درمانی و انجمنا هی ببرینش ارتوپدی فیزیوتراپی هی ببرینش شیمی درمانی روان درمانی مشاوره .خوب نمی شه .کی دیدین مرده پاشه از جاش بگه من خوب شدم ؟.الا اینکه وقتی می یاد به خوابتون به خوابمون .  حالا توی خواب بذارین خوشحال باشه .بذارین فکر کنه عاشقه حالش خوبه داره باهاتون چایی می خوره توی باغی گلشنی جایی و درد بی درمان نداره . از ما گفتن .