موهای من بید شد از اندوه
درخت ها در پاییز سند عشقند . توی این دنیا برای هر چیزی سند درست می کنیم مگر نمی کنیم ؟ چرا پاییز برای درخت ها سند درست نکند خب ؟ شهرداری آمد روی تنه ی چنارها و سپیدارهای خیابان سلسبیل پلاک کوبید . روی درخت های سر به آسمان گذاشته ی خیابان اَلندَشت قبل از اینکه به کوه سنگی برسند . من دلم می خواهد راه بیفتم دور شهر عددها را از پلاک های شان پاک کنم به جایش بنویسم عاشق اول عاشق دوم عاشق سوم و همین طور بنویسم و بروم از هزار و ده هزار رد کنم . شهری که هزارها عاشق سرپا ایستاده داشته باشد مگر نمی تواند ادعا کند اگر خوب گوش کنید اینجا هنوز صدای اخوان می آید صدای نوجوانی های فریدون مشیری که او هم روزگاری اینجا بوده اگر چه کوتاه . اینجا تا همیشه صدای شعر خواندن غمگین و آرام الهام اسلامی زیبا که در آذر ماه رفت می آید اینجا صدای پر احساس مردش غلامرضای بروسان نازنینش شنیده می شود که برای او می خواند . چه برای یک شاعر بهتراز مرگ در پاییز وقتی بی صبرانه عاشق است ؟اینجا کسی در کوچه ها شعر می خواند با دهانی که نیست . اینجا همیشه صدای شعر خواندن غلامرضای شکوهی نازنینم که همین تابستان رفت می آید . افسوس ! که دیگرهیچ کس نمی تواند مثل او پا روی پا بیندازد زلف سپیدش در باد تکان بخورد و با رگه های خراشیده ی صدایش آن قدر زیبا شعر بخواند که من فکر کنم او با آن قامت بلند و دست های کشیده و پر کلمه هیچ فرقی با بلندترین سپیدارِ باغ ممتدِ مَلک آباد نداشت . سپیداری که سیگارش را در پیاده روهای پاییزی بسیاری به تنهایی کشید و گذشت و این پاییز را ندید . پاییز بی شاعران غمگین تر است یا شاعران بی پاییز ؟ عزیزم تو اگر آمدی و روحم با پرنده ها رفته بود بر پلاک ریشه های من بنویس :این یکی اما عاشق خودم بود .این یکی بشتر از همه گریه کرد و خمیده شد این بید بود درخت عاشق بید که نشد سپیدار باشد و بیشتر آسمان را تماشا کند .
