از جمله فکرهای بیهوده زیر باران

دیشب توی پارک گروه گروه رفیق ها از پیش چشمم رد می شدند .اشاره کردم به چهار دوستی که داشتند در هوای بارانی با هم قدم می زدند و به علی مان گفتم دلم چند تا از این دوست ها می خواهد که با هم سوار یک ماشین می شوند می روند بیرون ،می روند خانه ی هم، می روند لباس فصل با هم می خرند ، مهمانی می گیرند ،می روند فیلم می بینند، کتاب قرض هم می دهند ،می روند کافه ، می خندند از هم خبر دارند و ... گفت: آدم که زیاد دور و بر می شناسی . گفتم : خب رفیق اون طوری نیستم با کسی . گفت :ولش کن ! رفیق می خوای چکار ؟ گفتم : آره !اینم حرفیه .بعد نگاهش را برد سمت دیگری و صدایش آمد پائین تر .یک جور دلسوزانه ای گفت: خب ! با اونایی که بودی فرق داشتن اما با هم بودین دیگه . البته فازتون یک چیز دیگه است شماهام .مثل این ها که می بینی نیستین .بعدم خودت ولشون کردی دیگه ،اشتراکایی داشتین اما به هم نمی خوردین ،آخه در حقتم کارایی کردن که ... ولش کن داداش رفیق می خوای چه کار ؟گفتم : هیچی همین طوری گفتم بی خیال! داشت می رفت سمت همسرش که منتظر بود با هم عکس بگیرند کنار دریاچه ی مصنوعی و مرغابی ها می خواستم بگویم خودم هم حوصله ی جمع ندارم راستش تنهایی یک روزهایی خیلی سخت می گذرد اما نگفتم . کنار ایستادم تا سایه ام توی عکس شان نیفتد .