آنان که کوچه های طولانی را قدر ندانند از زیان کارانند!

سر ظهر بود .کوچه ی خلوت روبه روی خانه که می رسد به خانه ی مادربزرگ،خلوت تر از همیشه ، داشتم می رفتم به جای مادرم که گرفتار بود ، چند ساعتی پرستاری مادربزرگم را کنم . هوا سرد بود کلاهم را کشیده بودم روی پیشانیم ،دستهایم را کرده بودم توی جیب هام و داشتم به موزیک گوش می کردم و سلانه سلانه برای خودم می رفتم با هزار فکر و خیال و دلتنگی .وسط های کوچه که رسیدم دیدم در ماشینی باز شد و مرد و زن جوانی پیاده شدند. از وسائل و سر و لباسشان پیدا بود از کوهنوردی برگشته اند .زن دستش را برد سمت زنگ در، آقا که داشت می رفت سمت ماشین  انگار چیزی را فراموش کرده باشد دوباره و با سرعت برگشت و عین آدمی که بیشتر از یک سال است زن را از نزدیک ندیده سخت در آغوشش گرفت و بوسید زن هم کوله اش را گذاشت زمین و او را بوسید . همه ی اینها در کسری از زمان اتفاق افتاد و من خوشحال بودم از اینکه من را ندیدند ، شده بودم عین آدمهای توی فیلمهای جادوگری انگار داشتم غول چراغ را قسم می دادم که من را وسط کوچه ی پر درخت نامرئی کند آن ها من را نبینند و بساط بوسه و آغوششان به هم نریزد و معذب نشوند .دلم می خواست روح بودم و دیده نمی شدم .خوشبختانه دیده نشدم(روحی هستم برای خودم!) قدم هایم را کند کردم و کمی  این پا و آن پا کردم تا آقا سوار شود و برود و در این فاصله نگاهم را برده بودم بالای کاج ، توی تکه ابری که به تنهایی ِ خودش وسط یک آسمان گله گشاد معنایی نداشت و باد یک لقمه اش را کنده بود و بقول ما خراسانی ها  "پاش" داده بود یک طرف دیگر . 

وقتی رسیدم خانه ی مادربزرگ یک جور حالت شکر گزاری داشتم .انگار وقتی دو نفر را می بینم که با هم حالشان خوب است و خوب سهمشان از دقیقه های با هم بودن را از زمان می گیرند (حالا هر چه که باشد) نعمتی شامل حالم می شود که باید به خاطرش شکرگزار باشم . اگر اسپند دم دستم بود حتما دود می کردم .آن وقت خاطرم جمع بود که اگر هفته ی دیگر همین ساعت از کوچه ی دوازدهم رد بشوم باز خواهم دید که بوسه های قبل از خداحافظی از رواج نیفتاده اند . کسی چه می داند چند هفته چند ماه چند سال زنده ایم .زمان را نمی شود حبس کرد ، نمی شود .

پانوشت :آیا شما از زیان کارانید؟

الف: بله

ب: خیر

ج: به شما مربوط نیست!

د: نمی دانم