فرمود :هزار وعده ی خوبان یکی وفا نکند

اهل وعده دادن نبوده ام و نیستم .شده قول عاطفی بدهم اما وعده نه .‌ می ترسم مخاطبم ولو به اندازه ی یک درصد آدمی مثل خودم در اضطرار  ،باور کننده ی وعده ها و‌ قول ها باشد آن وقت اوضاع جوری پیش برود، نتوانم چنانکه باید عمل کنم و دمار از روزگارش در بیاید . این مرحله ی دمار از روزگار در آمده گی را زیاد تجربه کرده ام و خیلی از آن زخم برداشته ام . البته دست روی دست نمی گذارم  تلاش می کنم تا بتوانم دلخوشی های کوچک و بزرگ برای آدمهای مخاطب عاطفه ام درست کنم و این دلخوشی ها را وقتی شکل گرفتند و قابلیت استفاده پیدا کردند تقدیم شان کنم. فکر می کنم این بهتر از در باغ سبز و بنفش! نشان  خلق الله دادن باشد .درهایی که باز نمی شوند یا به دلایل کافی و ناکافی بسته می مانند توی ذهن آدمها تبدیل می شوند به یک مشت آهن پاره و تیر و تخته ی سنگین و جاگیر . همانا بپرهیزید از وعده دادن به من خاصه وقتی نمی دانید با خودتان چند چندید یا دیگران بر چند چند بودن شما با خودتان تاثیر می گذراند . همانا من ازاحتیاج تباه شدن را برتر می دانم تا تباه شدن بر اثر وعده ی سرخرمن . 

پانوشت : عکس از دوست خوبم شیدا حسین زاده