می تونم یه ساعت کاملا وقتتون رو بگیرم ؟

من همیشه نسبت به آدمهایی که برای آدمهای مهم زندگی شان همه جوره وقت می گذارند احترام زیادی قائل بوده ام و در دل تحسین شان کرده ام. اما به جایی یا بهتر است بگویم به جاهایی رسیدم که بیشتر از تحسین کردن این گروه از آدمها به آن گروه از آدمها که درباره شان وقت گذاری می شود غبطه خوردم‌ و در آنها دقیق شدم که چه می کنند که این همه لطف و عشق و توجه مستمر نصیبشان می شود . راستش من خودم جزء گروه سومم . گروه سوم آدمهایی هستند که سعی می کنند به همه توجه کنند از آن مدل ِ عاشقم بر همه عالم هایی که سعدی می گوید و جدای از آن به طور اخص به اشخاص مورد علاقه شان توجه می کنند و برای شان وقت می گذارند . مقصودم از وقت گذاری فقط ساعتها ملاقات چشم در چشم و حضور یافتن نیست بلکه متعال ترین و ارجمندترین وقت گذاری ها ابتدا باید در ذهن آدم اتفاق بیفتد بعد در زمان و مکان مناسبش عینیت پیدا کند . وقتی می خوانم که مثلا آلبرکامو با آن همه دغدغه و سر بزرگ و جهان خاص درونی اش چقدر برای نوشتن به ماریا کاسارس وقت گذاشته است وقتی می خوانم که شاملو با آنهمه مشغله ی درونی و بیرونی و احوال سخت شاعرانه و مشقات اقتصادی چقدر بی شتابزدگی ِحسی  با آیدا وقت گذرانده است به حال ِ همیشه عجول ها ، سر شلوغ ها ، بی حواس ها تاسف می خورم . با دوست یکی از دوستانم به نام روناک آشنا شده ام . زنی مهربان و ساده و جوان که دختری به نام یوتاب دارد . یوتاب را سه شنبه ها و پنج شنبه ها می آورد به کلاس من . سر ظهر توی گرمای فلان درجه ی مشهد و خودش منتظر می نشیند تا بعد از کلاس با بچه برگردند خانه . از لابه لای حرف هایش می شنوم که دلش می خواهد برای دخترش وقت بگذارد . هفته ی پیش چهارشنبه برایم پیام داد که چهارشنبه ها دخترهای دوستان و فامیل را دعوت می کند خانه شان از ساعت ۹ صبح تا ۵ عصر برای بازی کردن با دخترش . دخترک را دعوت کرد و نصف روز دختر بچه ها حسابی بازی کردند . سه روز در هفته شاهد وقت گذاری عمیق و صبورانه ی روناکم . هیچ وقت مثل مادرهای دیگر نمی آید دست بچه را بگیرد و از وسط فیلم بلندش کند که بیا برویم خانه من حوصله و یا وقت ندارم که منتظر بمانم . من فکر می کنم در هر سطح از ارتباط و نسبتی که با آدمهای عزیزمان هستیم باید وقت هایی را مخصوص شان خالی کنیم حتی اگر به اندازه ی چند دقیقه جواب ندادن به پشت خطی ها باشد چند دقیقه چای خوردن ، بوییدن ، پرسیدن از کارهایی که دارد انجام می دهد و خیلی چیزهای دیگر . وقت گذاشتن برای کسانی که دوستمان دارند، دوستشان داریم ، مهم است خیلی مهم . درست است که در دوره وزمانه ی پر مشغله و کلافه کننده ای زندگی می کنیم درست است اخبار ایران و جهان و جهان و ایران ! امنیت روانی مان را جِر ! داده است اما می شود آدمهایی که چشم انتظار مانند ، نیازمان دارند ، بی ما تنهاترین انسان روی کره ی زمینند ،  دوستمان دارند را تشنه و معطل  نگه نداریم . بوده مهمان داشته ام و برای پسند و خرید ِ کاغذ کادوی خوشرنگ تر ، شوکولات خوشمزه تر و ... ده تا خیابان اضافه تر را گشته ام .‌بی کار نیستم دلم خوش نیست حساس نیستم فقط دلم می خواهد آدمها اهمیت داشتن شان برای من را ببینند و خوشحال شوند .‌ راستی این که الان دیر وقت شب دارم برای شما می نویسم هم از همین احساس می آید .برای همه ی کامنت گذاران عمومی و خصوصی و چراغ خاموش ها حتی که تا پست جدید می گذارم لطف می کنند و قسمت آماری وب نشان می دهد که دارند می خوانند .

پانوشت : 

وقت های مرده را خرج عزیزان مان نکنیم . این بی احترامی ست  . مگر در دنیا چند نفر هستند که ما برای شان بسیار مهم هستیم ؟