"خنده های تو مرا باز از این فاصله کشت"
دوباره روی آورده ام به دیدن فیلم هایی که هزار بار دیده ام شان.
واین تنها به خاطرخانه نشینی اجباری از هراس ابتلا به مرض واگیردار نیست. همیشه آخر سال فیلم هایی را که هزار بار در طی سال دیده ام را برای بار هزار و یکم می بینم.
باز "چهارشنبه سوری"را دیدم باز "پل های مدیسون کانتی" را باز "چند کیلو خرما برای مراسم تدفین را باز" دی یِرجان را" و...بی وقفه کتاب می خوانم،کتابهایی که به واسطه ی مشغله ها نیمه کاره مانده بودند .دارم "بیست نامه و چهارده چهره برای واژگونی جهان" از احمد رضا احمدی نازنین را می خوانم.از نامه هایی که برای پرویز دوایی و آیدین آغداشلو نوشته به گریه می افتم و در میانه ی گریه باز می خوانم و می خوانم.
غمگینم و نفس می کشم،غمگینم و این چه حرفی ست که دارم می زنم؟! وقتی هنوز از پشت خطوط به مزاحی دم دستی از من می خندد با همان دندانهای ریز بازیگوش و شانه هایی که دیده ام به وقت خندیدن یکباره بالا می روند و بعد آرام و دلنشین بر می گردند سرجای اولشان، نفسم از این یادآوری بنیه می گیرد و زندگی مثل پنج شنبه بازاری شلوغ، در رنگ ها و جنس ها و عطرهای مختلف سر راهم سبز می شود.نه!مرگ نمی تواند خودش را به ما تحمیل کند چند روز دیگر بهار است،شوخی که نیست.
