اینکه لیله الرغائب برسد و تو به جایی رسیده باشی که آرزویی نداشته باشی که از باریتعالی طلب کنی یعنی د ِلاً تمام شده ای ، تمامت کرده اند . یعنی رسیده ای به اینکه برآورده نشدنی های مُحرز را دیگر تمنا نکنی .عرب این امَل و آرزوها را تمنا می گوید تمناهای دل آدمی و آن قِسم از آرزو را که دور و دراز نیست و دست نیافتنی به نظر نمی رسد و امید به بر آورده شدنش هست را تَرجّی می گوید .نه تمنا دارم و نه تّرجی . بقول آن عارف بالله: آن خواهم که هیچ نخواهم .خواستن پر از هراس از دست دادن است . و از دست دادن های متوالی تب و تاب تند آرزو کردن های سالها پیش را در من بی رنگ کرده است و دیگر حتی برایم مهم نیست بخشی مختصر از آرزوها یا احتمالا بخشی عظیم از آرزوی کسی هستم یا نه . نخواستن همه ی بندها را باز می کند از دست و بالم . نخواستن رهایم می کند . نخواستن کمک می کند به دل کندن از دنیا از همه چیز و همه کس و سبکسار شدن .نخواستن، پس زدن نیست ؛ پی بردن به ناپایداری داشته هایی ست که روزی خواسته ها بوده اند .
